تعریف و مفهوم اختلال اضطراب اجتماعی
اختلال اضطراب اجتماعی، که در گذشته به آن هراس اجتماعی می‌گفتند، یکی از پیچیده‌ترین و در عین حال شایع‌ترین اختلالات اضطرابی است. این اختلال به‌صورت نوعی ترس یا اضطراب شدید در موقعیتهای اجتماعی یا عملکردی بروز می‌کند، جایی که فرد نگران است توسط دیگران مورد ارزیابی منفی قرار بگیرد. در حقیقت، این افراد اغلب احساس می‌کنند که در مرکز توجه قرار دارند و کوچک‌ترین حرکت‌شان توسط دیگران قضاوت می‌شود. همین احساس می‌تواند موجب خجالت، شرم یا ترس از طرد شدن شود. این اختلال ممکن است از دوران کودکی آغاز شود، اما معمولاً علائم آن تا نوجوانی یا اوایل بزرگسالی خود را بیشتر نشان می‌دهد.
افرادی که به این اختلال مبتلا هستند، از موقعیت‌هایی که مستلزم تعامل اجتماعی است، اجتناب می‌کنند. به‌عنوان مثال، حاضر شدن در جمعی که نیاز به صحبت کردن، خوردن در حضور دیگران یا حتی ورود به اتاقی که افراد غریبه در آن قرار دارند، ممکن است برای آنها استرس‌زا باشد. ترس از مورد نظر قرار گرفتن یا حتی تصور این که مورد استهزا قرار بگیرند، یکی از دلایل اصلی این اجتناب‌ها است. این اجتناب می‌تواند به‌تدریج کار، تحصیل، روابط خانوادگی و اجتماعی این افراد را تحت تأثیر قرار دهد.
این اختلال برخلاف اضطراب طبیعی که گاه‌گاه ممکن است همه‌ی ما تجربه کنیم، به طور مستمر و تأثیرگذار در زندگی روزمره افراد مبتلا جریان دارد. به همین دلیل، اضطراب اجتماعی در دسته اختلالات روانپزشکی شایع قرار می‌گیرد. در برخی موارد، افراد مبتلا ممکن است ندانند که از نظر علمی چه مشکلی دارند یا فکر کنند این رفتارها “عادی” هستند، در حالی که این وضعیت به کمک نیاز دارد.
لازم به ذکر است که اختلال اضطراب اجتماعی سطوح مختلفی دارد. برخی افراد ممکن است تنها در موقعیتهای خاصی، همچون ارائه سخنرانی یا تعامل با شخصیت‌های پرنفوذ، دچار اضطراب شوند. اما افراد دیگر ممکن است از وضعیت‌های اجتماعی عام‌تر، همچون خرید کردن یا شرکت در مهمانی، نیز پرهیز کنند. هرچه دامنه و شدت این اضطراب بیشتر باشد، زندگی فرد نیز به همان اندازه محدود می‌شود.
این اختلال تا حد زیادی با باورهای شناختی ناسازگار در ارتباط است. به بیان ساده، فرد خود را در برابر اجتماع آسیب‌پذیر‌تر از دیگران می‌بیند. او ممکن است فکر کند که رفتار یا ظاهرش ناپسند بوده و دیگران حتماً متوجه نقص‌های او می‌شوند، یا این که با اولین اشتباه مورد تمسخر واقع می‌شود. این نوع افکار زیربنای اختلال را شکل می‌دهند و بر شدت علائم آن می‌افزایند.
یکی از نکات مهم درباره اضطراب اجتماعی، تفاوت آن با خجالت است. در حالی که خجالت‌کشیدن حالتی طبیعی و موقتی است که ممکن است هر کسی در موقعیت‌هایی خاص تجربه کند، اختلال اضطراب اجتماعی به‌طور مزمن و پیوسته بر زندگی فرد سایه می‌اندازد.
طبقه‌بندی و انواع اختلال اضطراب اجتماعی
اختلال اضطراب اجتماعی یکی از رایج‌ترین و پیچیده‌ترین اختلالات روانی محسوب می‌شود. این اختلال که گاهی «جمع‌هراسی» نیز نامیده می‌شود، به ترس یا اضطرابی مداوم از قرار گرفتن در شرایط اجتماعی یا عملکردی اطلاق می‌گردد. افراد مبتلا دائماً نگران ارزیابی‌های منفی دیگران، مورد قضاوت قرار گرفتن یا خجالت‌زده شدن در موقعیتهای اجتماعی هستند. این وضعیت می‌تواند تأثیر عمیقی بر کیفیت زندگی گذاشته و باعث کاهش عملکردهای فردی و اجتماعی فرد شود.
به طور کلی، اختلال اضطراب اجتماعی به دو نوع اصلی تقسیم می‌شود. اولین نوع، اضطراب اجتماعی خاص است که در آن فرد فقط در موقعیتهای اجتماعی مشخص، مانند صحبت در جمع، امتحان شفاهی یا غذا خوردن در حضور دیگران دچار اضطراب می‌شود. دومین نوع، اضطراب اجتماعی فراگیر یا منتشر است که در آن فرد تقریباً در تمامی موقعیتهای اجتماعی نگران است. این نگرانی می‌تواند از مکالمات ساده گرفته تا شرکت در یک مهمانی غیررسمی به وضوح دیده شود. شدت این اختلال در گروه‌های مختلف ممکن است متفاوت باشد و حتی فعالیت‌های ساده روزمره نیز برای فرد دشوار به نظر برسد.
تفاوت دیگری که در مورد اضطراب اجتماعی وجود دارد، همپوشانی آن با سایر اختلالات روانی است. این اختلال معمولاً با افسردگی، اختلالات شخصیتی مانند شخصیت اجتناب‌گر و حتی ترس‌های مزمن دیگر همراه است. برای مثال، فرد ممکن است علاوه بر اضطراب اجتماعی، از نگرانی‌های بلندمدت نیز رنج ببرد که این مسئله درمان را پیچیده‌تر می‌کند. با این حال، تشخیص درست و دقیق توسط متخصص روان‌شناس یا روان‌پزشک می‌تواند به انتخاب روش درمانی مناسب کمک کند.
اهمیت شناخت و درمان اضطراب اجتماعی
شناخت انواع اضطراب اجتماعی و اثرات آن بر زندگی فرد، کلید اصلی درمان موفق آن است. برای اختلال اضطراب اجتماعی خاص، درمان‌های رفتاری مانند مواجهه‌درمانی به طور مؤثری کمک‌کننده هستند. در این روش فرد به تدریج در معرض موقعیتهای استرس‌زا قرار می‌گیرد تا حساسیت ذهنی او کاهش پیدا کند. اما در موارد اضطراب‌های فراگیرتر، ترکیبی از درمان شناختی-رفتاری (CBT)، دارودرمانی، و حتی تکنیک‌های آرامش‌بخشی یا مدیتیشن نتایج بهتری به همراه خواهد داشت.
برای مثال، فردی که از سخنرانی در جمع می‌ترسد، می‌تواند با تمرین سخنرانی در محیط‌های کوچک‌تر و با جمعیتی محدود، به تدریج بر ترس خود غلبه کند. در عین حال، استفاده از تکنیک‌های شناختی مانند تغییر الگوهای فکری منفی درباره خود و دیگران می‌تواند نقش مؤثری در کاهش اضطراب و افزایش اعتمادبه‌نفس فرد داشته باشد. همچنین مراجعه به گروه‌های حمایتی می‌تواند به افراد مبتلا کمک کند تا احساس کنند تنها نیستند و تجربه‌های مشابهی با دیگران دارند.
تأثیر رفتارهای اجتنابی در اضطراب اجتماعی
یکی از جنبه‌های مهم این اختلال، رفتارهای اجتنابی است که اغلب مبتلایان به اضطراب اجتماعی در پیش می‌گیرند. این رفتارها شامل اجتناب از نگاه مستقیم به دیگران، محدود کردن مکالمات، یا حتی عدم شرکت در رویدادهای دوستانه و اجتماعی است. در کوتاه‌مدت، این رفتارها ممکن است به کاهش اضطراب کمک کنند، اما در طولانی‌مدت باعث کاهش اعتمادبه‌نفس و انزوای اجتماعی می‌شوند. در نتیجه، فرد ممکن است در چرخه‌ای از اضطراب، اجتناب و انزوا گرفتار شود که کنترل آن دشوارتر می‌گردد.
شناخت و درک این چرخه به متخصصان کمک می‌کند تا راهکارهای مناسبی ارائه دهند. تشویق فرد به مواجهه حساب‌شده و تدریجی با موقعیتهای اجتماعی، در کنار دریافت حمایت تخصصی، می‌تواند تأثیر به‌سزایی در بهبود این اختلال داشته باشد. از سوی دیگر، خانواده و نزدیکان فرد نیز می‌توانند با حمایت عاطفی، گوش سپردن به نگرانی‌های او و ایجاد محیطی امن، نقش مؤثری در این فرآیند ایفا کنند.
علل و عوامل ایجادکننده اضطراب اجتماعی
وقتی صحبت از اضطراب اجتماعی می‌شود، بسیاری از افراد نمی‌دانند که این اختلال پیچیده از ترکیب عوامل مختلفی شکل می‌گیرد؛ عواملی که از ژنتیک گرفته تا محیط فردی و اجتماعی، همگی می‌توانند نقش مؤثری داشته باشند. بنابراین، بیایید این موضوع را قدم‌به‌قدم باز کنیم.
یکی از اصلی‌ترین عواملی که در ایجاد اضطراب اجتماعی نقش دارد، ژنتیک است. شاید برایتان جالب باشد بدانید که اگر یکی از افراد خانواده‌تان مانند پدر یا مادرتان از اختلالات اضطرابی رنج ببرد، احتمال بیشتری وجود دارد که شما نیز به این اختلال دچار شوید. مطالعات مختلف نشان داده‌اند که نقش ژنتیک در این زمینه قابل‌توجه است و حتی می‌تواند تا ۴۱% بر احتمال بروز این اختلال تأثیر بگذارد. این یافته از مطالعات دوقلوها و خانواده‌ها به دست آمده است، جایی که شباهت‌های بین تحقیق‌شونده‌ها نشان داده است که ژنتیک نقش پررنگی در انتقال این اختلال دارد.
البته، تنها ژنتیک دخیل نیست و عوامل محیطی و تربیتی نیز جایگاه به‌سزایی دارند. یکی از تأثیرگذارترین این عوامل، روش‌های فرزندپروری است. والدینی که بیش از حد سخت‌گیر، کنترل‌کننده یا بی‌توجه‌اند، ممکن است در تربیت فرزندانی نقش داشته باشند که احساس امنیت و اعتمادبه‌نفس کافی ندارند. کودکی که در چنین محیطی رشد می‌کند، ممکن است دائماً احساس کند که مورد قضاوت یا انتقاد قرار دارد و این ترس بعدها به صورت اضطراب اجتماعی ظهور می‌کند. تحقیقات همچنین نشان داده‌اند که رفتارهای والدینی می‌توانند به‌طور مستقیم در پیشرفت این اختلال مؤثر باشند، به‌ویژه وقتی والدین خودشان نشانه‌های اضطراب داشته باشند.
علاوه بر این، تجارب تلخ زندگی می‌توانند اثرات عمیقی روی روان انسان بگذارند. مثلاً، کودکانی که در مدرسه مورد آزار و اذیت یا تمسخر قرار گرفته‌اند، احتمال بیشتری دارند که بعدها در معرض اضطراب اجتماعی قرار بگیرند. این افراد ممکن است به دلیل تجربیات منفی گذشته، احساس کنند که دیگران همیشه در حال قضاوت کردن یا نظاره اشتباهاتشان هستند. تجربه‌های دیگری نظیر بی‌توجهی عاطفی، طلاق والدین یا سوء‌استفاده جسمی یا عاطفی نیز می‌توانند نقش کلیدی در شکل‌گیری این اختلال ایفا کنند. مهم‌تر از همه، تأثیر این تجربیات معمولاً نه تنها در کودکی، بلکه تا بزرگسالی نیز ادامه می‌یابد.
از منظر شیمیایی و نوروفیزیولوژیک، مغز نیز در این ماجرا دخیل است. برخی از پژوهش‌ها نشان داده‌اند که افراد مبتلا به اضطراب اجتماعی ممکن است در ناحیه‌ای از مغزشان به نام آمیگدالا فعالیت بیش از حد داشته باشند که این مسئله باعث می‌شود نسبت به موقعیتهای اجتماعی واکنش شدیدی نشان دهند. همچنین، کاهش مواد شیمیایی مثل سروتونین می‌تواند در ایجاد این اختلال نقش داشته باشد و مدیریت احساسات و استرس را برای فرد دشوارتر کند.
شاید برایتان سؤال باشد که چگونه این عوامل مختلف به هم مرتبط می‌شوند؟ واقعیت این است که ترکیب این عوامل است که نهایتاً شرایط بروز اضطراب اجتماعی را رقم می‌زند. به عبارتی، شاید کسی ژنتیک مستعد داشته باشد، اما اگر در محیطی با حمایت عاطفی و تربیتی مناسب رشد کند، احتمال کمتری برای بروز اختلال خواهد داشت. از سوی دیگر، حتی بدون پیشینه ژنتیکی، یک محیط پرتنش یا تجربه‌های تلخ می‌توانند به تنهایی کافی باشند تا این اضطراب شکل بگیرد.
اضطراب اجتماعی چیزی نیست که بتوان آن را فقط به یک عامل خاص نسبت داد. بلکه، این اختلال یک اثر چندعاملی است که نیازمند درک عمیق و توجه به همۀ جنبه‌های زندگی فرد است. با داشتن این اطلاعات، می‌توانیم به‌درستی قدم‌های موثری در جهت پیشگیری و درمان آن برداریم.
شیوع و آمار اختلال اضطراب اجتماعی
بر اساس پژوهش‌های جهانی، تقریباً ۱۲ درصد از جمعیت عمومی در طول زندگی‌شان دچار اختلال اضطراب اجتماعی می‌شوند. این آمار، نشان‌دهنده شیوع وسیع این اختلال است و آن را به یکی از رایج‌ترین اختلالات روانی تبدیل می‌کند. برای مثال، مطالعات انجام‌شده در ایالات متحده نشان می‌دهند که حدود ۷.۱ درصد از بزرگسالان هر ساله با این اختلال دست‌وپنجه نرم می‌کنند.
در کشورهای دیگر نیز شیوع این اختلال به طرز قابل‌توجهی بالاست. در اروپا، مطالعات اپیدمیولوژیک نشان داده‌اند که میزان شیوع در طول عمر می‌تواند بین ۲ تا ۱۲ درصد متغیر باشد. در حالی که در شرق آسیا، این میزان پایین‌تر و حدود ۰.۵ درصد برآورد شده است. این تفاوت‌ها ممکن است به دلیل عواملی مثل فرهنگ، روش‌های تشخیصی و دسترسی به خدمات سلامت روان باشد.
اختلال اضطراب اجتماعی به‌ویژه در بین نوجوانان و جوانان بیشتر شایع است. پژوهشی نشان داده است که حدود ۱۷ درصد از جوانان و نوجوانان در سراسر جهان به این اختلال دچار هستند و میزان شیوع آن در این گروه‌های سنی بیشتر از گروه‌های دیگر است. این مسئله شاید به دلیل عوامل مرتبط با بلوغ، تغییرات اجتماعی، و فشارهای محیطی باشد.
نکته جالب دیگر آن است که اختلال اضطراب اجتماعی در زنان شایع‌تر از مردان است. طبق آمار، زنان تقریباً ۵۰ درصد بیشتر از مردان احتمال دارد که با این اختلال مواجه شوند. این تفاوت ممکن است ناشی از نقش‌های اجتماعی، انتظارات فرهنگی و حتی تفاوت‌های زیستی باشد.
در کشورهای خاورمیانه، نرخ شیوع این اختلال نیز قابل‌توجه است. به عنوان مثال، در ایران، تحقیقات نشان داده‌اند که حدود ۳.۲ درصد از افراد به این اختلال مبتلا هستند. همچنین، در برخی مطالعات دیگر مشخص شده که شیوع اختلالات اضطرابی، از جمله اضطراب اجتماعی، در زنان ایرانی به‌طور معناداری بیشتر از مردان است، که شاید به دلایل مشابه در دیگر نقاط جهان بازگردد.
نکته مهم دیگر در مورد شیوع اختلال اضطراب اجتماعی، تأثیراتی است که بحران‌های جهانی بر افزایش این اختلال گذاشته‌اند. به طور مثال، پاندمی کووید-۱۹ نه تنها باعث افزایش کلی موارد اضطراب و افسردگی شد، بلکه در بسیاری از افراد، اختلال اضطراب اجتماعی را نیز تشدید کرد. با محدود شدن تعاملات اجتماعی، بسیاری از افراد کمتر در معرض موقعیتهای اجتماعی قرار گرفتند و این مسئله به نوعی «رفتارهای اجتنابی» ایجاد کرد که می‌تواند برای درمان چالش‌برانگیز باشد.
آمارها همچنین نشان می‌دهند که افراد کمی به دنبال درمان این اختلال می‌روند. تنها ۵ درصد افراد در سال اول بروز علائم به دنبال کمک هستند و حدوداً ۵۰ درصد از مبتلایان هرگز درمان نمی‌شوند. این رقم پایین ممکن است به دلیل نگرانی از برچسب‌زدن اجتماعی یا عدم دسترسی به خدمات درمانی باشد.
از تمام اطلاعات گفته‌شده می‌توان نتیجه گرفت که اختلال اضطراب اجتماعی نه‌تنها یک مشکل روانی گسترده و تأثیرگذار است، بلکه یک نیاز جدی به آگاهی‌رسانی و دسترسی به درمان‌های مؤثر دارد. درمان‌های اثبات‌شده، مانند روان‌درمانی شناختی-رفتاری (CBT)، می‌توانند اثرگذاری بالایی در کاهش علائم این اختلال داشته باشند.
علائم و نشانه‌های اختلال اضطراب اجتماعی
اختلال اضطراب اجتماعی، عبارتی که شاید شنیدن آن برای بسیاری از افراد عجیب باشد، اختلالی است که با ترس شدید و بی‌وقفه در موقعیتهای اجتماعی شناخته می‌شود. این اختلال ممکن است بر جنبه‌های مختلف زندگی فرد تأثیر بگذارد و او را از داشتن روابط سالم و عملکرد مناسب باز دارد. حال این سؤال پیش می‌آید: چگونه می‌توان علائم و نشانه‌های این اختلال را شناخت؟
افراد مبتلا به اضطراب اجتماعی معمولاً احساس ترس و نگرانی شدیدی را هنگام برخورد با دیگران تجربه می‌کنند. مثلاً وقتی قرار است در جمعی صحبت کنند، ممکن است ترس از قضاوت شدن توسط دیگران یا ترس از شرمندگی و اشتباه کردن آنها را به شدت تحت تأثیر قرار دهد. در این حالت، این افراد از موقعیت‌هایی که نیازمند تعامل هستند، اجتناب می‌کنند و ممکن است اقدام به تجزیه‌وتحلیل بی‌پایان عملکرد خود پس از چنین موقعیت‌هایی کنند.
این اختلال علائم فیزیکی نیز دارد که می‌توان آنها را در این افراد مشاهده کرد. از جمله تپش قلب سریع، تعریق شدید، لرزش دست یا صدا و حتی احساس خالی شدن ذهن در لحظات بحرانی. این علائم فیزیکی به قدری جدی هستند که ممکن است فرد را به قطع کامل ارتباط با دیگران و حتی ترک موقعیت اجتماعی سوق دهند.
علائم دیگر اضطراب اجتماعی شامل رفتارهای اجتنابی است. به عنوان مثال، فرد ممکن است از شرکت در مهمانی‌ها، صحبت کردن با غریبه‌ها یا حتی خرید از فروشگاه خودداری کند. این رفتارهای اجتنابی اغلب به دلیل ترس از قضاوت شدن یا دیده شدن در شرایط نامناسب شکل می‌گیرند، و این موضوع می‌تواند بر کیفیت زندگی اجتماعی و حرفه‌ای افراد تأثیر منفی بگذارد.
در کودکان، علائم اضطراب اجتماعی ممکن است به شکلی متفاوت ظاهر شوند. این علائم شامل گریه کردن شدید، چسبیدن به والدین یا حتی امتناع از صحبت با دیگران در موقعیتهای اجتماعی هستند. این حالت‌ها اغلب در شرایطی مانند رفتن به مدرسه یا شرکت در فعالیت‌های گروهی دیده می‌شود.
در نهایت، صحبت کردن درباره علائم عملکردی این اختلال نیز مهم است. اختلال اضطراب اجتماعی می‌تواند باعث کاهش عملکرد تحصیلی، مشکلات شغلی و حتی ایزوله شدن فرد از روابط اجتماعی شود. اگر این نشانه‌ها درمان نشوند، ممکن است منجر به اختلالات دیگر مانند افسردگی یا سوءمصرف مواد شوند.
شناخت این علائم گامی مهم در ایجاد آگاهی عمومی و کاهش بار این اختلال در زندگی افراد است. اگر این علائم را در خود یا کسی که دوست دارید مشاهده کردید، بهتر است به یک متخصص روان‌شناسی مراجعه کنید.
روش‌های درمان اختلال اضطراب اجتماعی
روش اصلی روان‌درمانی برای این اختلال، درمان شناختی-رفتاری (CBT) است. این روش به شما کمک می‌کند افکار منفی‌ای که باعث افزایش اضطراب اجتماعی می‌شوند را شناسایی کرده و با آنها مقابله کنید. برای مثال، یکی از چالش‌های افراد مبتلا به اضطراب اجتماعی این است که فکر می‌کنند دیگران هر اشتباه کوچکی از آنها را قضاوت می‌کنند. درمانگر به این افراد کمک می‌کند تا این باورهای غلط را بشکنند و به جای آن دیدگاه‌های منطقی‌تری بسازند.
یکی از بخش‌های مهم CBT، تکنیک «بازسازی شناختی» است. در این تکنیک، شما یاد می‌گیرید که افکار غیرمنطقی خود مانند «همه به من می‌خندند» یا «من خجالت‌آور هستم» را به افکار واقع‌بینانه‌تر مانند «همه ممکن است گاهی اشتباه کنند و این طبیعی است» تغییر دهید. این مهارت باعث می‌شود اعتمادبه‌نفس شما در موقعیتهای اجتماعی افزایش پیدا کند و واکنش‌های نامناسب کمتر شود. «درمان مواجهه‌ای» نیز روش دیگری است که در CBT استفاده می‌شود. در این روش، فرد به تدریج با موقعیتهای اجتماعی‌ای که از آنها هراس دارد روبه‌رو می‌شود. این فرایند به صورت گام به گام انجام می‌شود تا فرد اضطراب کمتری داشته باشد. به عنوان مثال، اگر فردی از صحبت کردن در جمع می‌ترسد، ابتدا ممکن است سوال پرسیدن از یک همکار را تمرین کند و سپس به تدریج وارد موقعیتهای دشوارتر شود.
در کنار CBT، دارودرمانی نیز می‌تواند اثربخش باشد. داروهای گروه SSRIs مانند سرترالین و پاروکستین معمولاً به عنوان انتخاب اول برای درمان‌های دارویی این اختلال مطرح هستند. این داروها با تاثیر بر مواد شیمیایی مغز، مانند سروتونین، به کاهش اضطراب و بهبود علائم فرد کمک می‌کنند. هرچند، توجه داشته باشید که تجویز دارو باید حتماً زیر نظر پزشک باشد. همچنین، عوارض جانبی مانند خشکی دهان، حالت تهوع یا کاهش میل جنسی ممکن است رخ دهد که باید با پزشک مطرح شوند.
برای افرادی که تمایلی به استفاده از دارو ندارند یا نتیجه مطلوب نگرفته‌اند، درمان‌های جایگزین مانند پذیرش و تعهد درمانی (ACT)، یا حتی روش‌هایی مانند مدیتیشن و یوگا نیز می‌توانند مفید باشند. این روش‌ها با تمرکز بر پذیرش اضطراب به جای مبارزه با آن و یادگیری تکنیک‌های تنفسی و آرام‌سازی، کمک می‌کنند تا فرد توانایی مدیریت شرایط را پیدا کند. یک مطالعه نشان داده که ACT می‌تواند علائم اضطراب اجتماعی را در بسیاری از افراد کاهش دهد.
نهایتاً، گروه‌درمانی نیز یک انتخاب دیگر است، به‌ویژه برای کسانی که دوست دارند در یک محیط حمایتی مسئله خود را با دیگران به اشتراک بگذارند. این روش می‌تواند به ایجاد حس تعلق و تقویت مهارت‌های اجتماعی کمک کند و نتایج اثربخشی را به دنبال داشته باشد.
تمامی این درمان‌ها اگر به طور علمی و دقیق پیگیری شوند، می‌توانند تغییرات بزرگی در کاهش علائم اختلال اضطراب اجتماعی ایجاد کنند. پیشنهاد می‌کنیم اگر شما یا یکی از نزدیکان‌تان با این مشکل مواجه است، حتماً از مشاوره یک روان‌درمانگر متخصص بهره‌مند شوید.
